Als u dit leest is de herfst al weer begonnen en ligt de zomer achter ons. Een zomer waarin we nogal eens last hadden van de hitte en de zweetklieren het druk hadden. Maar er waren ook veel mooie dagen waarop we buiten konden zitten en genieten van de zon en de mooie luchten.

Gelukkig hebben we in de Driemaster tot nu toe (15/9) nog geen kennis gemaakt met de gevaarlijke coronapestkop ofschoon die wel voor een groot deel ons leven bepaalt. 1½ meter afstand, mondkapjes, niet knuffelen enz. Erg spannend allemaal! En toch wel moeilijk te onderhouden. Want je staat maar zo met iemand op minder dan 1½ meter afstand te kletsen of je knuffelt je schoonmoeder op een feessie.

Er viel een pak van mijn hart toen het voor bewoners weer mogelijk werd om- onder voorwaarden- bezoek te mogen ontvangen. Wat is er in de tijd dat dat niet mocht geleden door de bewoners van zorg- en verpleeghuizen! Ik hoorde dat iemand die ik gekend heb in alle eenzaamheid in een verpleeghuis is gestorven! Familie werd in de periode van ernstige ziekte niet toegelaten! Dat kon pas toen vader overleden was! Verdrietig en onvoorstelbaar! Laten we toch hopen dat we die situatie niet weer terugkrijgen! Voorzichtigheid: oké! Maar er zijn wel grenzen!

We hebben als bestuur de afgelopen maanden niet vergaderd. De eerstvolgende vergadering is op 2 december a.s. Als er dringende zaken te regelen zijn dan gebeurt dat telefonisch of via de mail.

Van de vorige bestuursvergadering van 11 juni j.l. heb ik u al –kort- verslag gedaan, Dat was in de tuun Jardin di Casa Prangeros. Of te wel in het luxe tuunhuus an de Sluuskampen van Greet en Henk Pranger op de Smilde. Onvergetelijk!

Nou keek ik net nog ee’m in het jaarverslag over 2019 van onze Stichting Vrienden van de Driemaster. De traan’n schoten mij weer in de oog’n toen ik weer las dat wij nog maar 16 vaste donateurs hebben!!! 16!!! Wij zijn een club die moet leven van giften en gaven. As we die niet meer krie’ng dan kunnen we de tent wel sluut’n en kunnen we niks meer veur de bewoners doen! Gelukkig kregen we veurig jaor ook nog 3 eenmalige giften en een schenking en een paar giften in natura onder meer veur de nije duo-fiets. Maar het aantal donateurs moet en kan omhoog! Informatie bij Fenny. Elk bedrag is welkom! En opzeggen kan zonder boete. Ik hoop dat Fenny het druk kriegt!

Wat hebben we in 2019 allemaal voor de bewoners gedaan? Dat was nogal wat! Ik noem:

Een voorjaarsgroet (bloemetje) op de eerste lentedag;

Uitstapjes naar de Orchideeënhoeve, naar het gevangenismuseum en naar het Veenpark met voor de tuusblievers een smulpakket van Smilande, bloemen, taart en bonbons;

Een Drentse koffietafel op Koningsdag;

Een barbecue;

Een nije duo-fiets met alles d’r op en d’r an.



Als u zich aangesproken voelt dan is dit misschien het moment om donateur te worden! Opgee’m bij Fenny dus. Iedereen kan donateur worden: bewoners, familie, buren, schoonmoeders, pleegmoeders, kunstmoeders, BOM-moeders, kortom: iedereen!

Zelf hebben de vrouw en ik het de laatste maanden ook wat kalm aan gedaan. Gezien onze leeftijd zitten we wel in een kwetsbare positie. Dus weinig bezoek. De kinderen komen meestal om de beurt en hun feessies worden meestal geannuleerd of geminimaliseerd. Dat komt allemaal later nog! We fietsen en wandelen wel regelmatig.

Uut eet’n heb’m wij nog niet daon en de vakantie is er ook bij ingeschoten. Misschien gaan we begin oktober nog een paor daagies naar Tessel in een huussie.Maar dat is het dan ook. Maar wij vermaken ons ook prima in Place di Hintergarden (Terras in de achtertuun).

O ja, hebt u wel eens gehoord van jicht? Nou, ik tot voor 3 weken nog nooit. Ja, alleen van een (flauw) riempie: ‘Hij deed z’n plicht en stierf aan jicht’. Maar ik weet er ondertussen alles van. In de nacht van dunderdag op vrijdag werd ik wakker van gloepense pien in de rechter dikke teen. En ik nog denken dat het een ingegroeide nagel was dus ik bel op vrijdagmorgen de pedicure en ik leg uut dat ik een zeer pienlijke rooie (vuurrooie!) dikke teen had. Of ze mij daor wel eem’m van kon afhelpen. Nou, wat dacht je? Vrije dag! Maar ze zei dat de teen zachter sol worden as ik om de paor uur mien rechtervoet in een biotexbak met snikheet waoter zol doen. Onze aole afwasbak was groot genog veur mien grote voet en in dat weekend hoopte ik op verzachting van de pien. In verband met het gevaar van brandwonden zette ik steeds een bakkie kold water naost de biotexafwasbak met gloeiend heet water. De pien werd steeds erger en de teen steeds dikker en roder. ’s Maandags see de pedicure dat het geen ingegroeide nagel was maar vast en zeker jicht. Ze stuurde me naor de huusarts. En die twiefelde. Het kon ook een bacteriële infectie zijn.

Dus: temperatuurmeting, bloeddrukmeting, bloedonderzoek en de volgende dag sol ze me bellen. Dat gebeurde. Het bleek inderdaad jicht te zijn. Maor hoe kom ik der weer vanaf? vroeg ik. Ik kon kiezen: een stevige medicijnkuur met onduidelijk bijwerkingen (‘maar dat kunt u wel hebben’) Maar ik kon er ook voor kiezen om de kwaal vanzelf over te laten gaan. Ik koos natuurlijk voor het laatste en inderdaad: de jicht en de pien trokken langzaam weg. Ik kan je ondertussen alles vertel’n over jicht. Gaot vanzulf over!

Wat ku’j toch wat metmaak’n op je aole dag!

Tot zo ver dizze keer. Hol de kop der veur! En volhold’n! De komt vast een tied dat we zeg’n: ‘Corona, wat was dat ook al weer?’

De groet’n van ons allemaol: Anneke, Fenny, Ingrid en Henk en van mij, Tieme Meints.